Relacje ze spotkań

Długo zbierałam się, by napisać sprawozdanie ze spotkania DKK w dn. 17.03. br., które poświęcone było powieści Zbigniewa Kruszyńskiego pt. „Ostatni raport”. Stało się tak dlatego, że  temat ani sposób jego realizacji nie porwały czytelniczek i to zarówno z najmłodszego, jak i najstarszego pokolenia klubowiczek / panie jednak znów górą w czytelnictwie i budowaniu muru przeciw ignorancji czytelniczej Polaków/. Trudno dyskutować o czymś, co nie zachwyciło, ale cenię sobie, że czytelniczki potrafią  o tym powiedzieć.

By nie kończyć spotkania na wysłuchania niezadowolenia, starałyśmy się dociec, dlaczego temat TW / tajny współpracownik byłej SB/, metody werbowania i współpracy już nie porywają. Nie miejsce tu na szersze rozważania, ale mogę stwierdzić, że, chyba na  szczęście, traktujemy to jako zamknięty okres najnowszej historii, rozdrapywanie ran, nie mówiąc o ryzyku pomówienia, nie przynoszą niczego dobrego. Ofiarom cześć, bo nic nie zwróci im tego, co straciły i przeszły, katom – przestroga, że nie tylko poeta pamięta.

Trudno uwierzyć w szlachetność działania na dwie strony, jak czyni to bohater omawianej powieści. Donosicielstwo w każdych warunkach jest cechą ludzi maluczkich, ale w tamtych czasach być może tych maluczkich było aż tylu, bo system był szczególnie opresyjny. Nie nam oceniać, bo nie jesteśmy wszystkowiedzącymi sędziami.

Mimo tego, co zostało powyżej powiedziane, a co jest głównie relacją ze spotkania DKK, a nie recenzją książki, bo tych i to bardzo dobrych można znaleźć wiele w sieci, polecam tę książkę, bo autor umieścił akcję w znanym sobie miejscu i środowisku, zatem …prawda czasu jest na pewno atutem książki, szczególnie dla czytelników urodzonych po roku 1989.

Galeria zdjęć

Ewelina Roszman

/moderatorka DKK w PiMBP

w Wejherowie/

Rok 2011 ogłoszony przez, m.in. Sejm RP i Sejm Litwy/ Seimas/ oraz Parlament Europejski i inne, Rokiem Miłosza zobowiązuje, by włączyć się w obchody nie tylko mówiąc o poecie, ale by, przede wszystkim, czytać jego poezję i prozę oraz to, co o poecie napisali, np. prof. A. Zawada w książce „Miłosz” w serii „ A to Polska właśnie” czy  wspomnienia o poecie pt. „Mój Miłosz” pióra M. Skwarnickiego, który przez blisko pięćdziesiąt lat pozostawał w przyjaźni z Czesławem Miłoszem.

Dla większości uczestników spotkania DKK w PiMBP w Wejherowie w dn. 3.03. br. poświęconego poezji i prozie Czesława Miłosza, było to odkrywanie poety, pierwsze jego czytanie, a że  na czytanie zawsze jest dobra i odpowiednia pora, dlatego spotkanie przebiegło w atmosferze zainteresowania, skupienia, chęci poznania jak największej ilości utworów. Dzięki nagraniu przez PolyGram płyty CD „ Miłosz czyta Miłosza…” na spotkaniu wysłuchaliśmy kilku wierszy, m.in.: „ Spotkanie”, „ Rue Descartes”,„ Esse” w interpretacji samego autora uzupełnione komentarzem twórcy o genezie, aurze i  okolicznościach powstania czytanego tekstu. Prawdziwa to uczta słuchać, co i jak mówił Miłosz na zarejestrowanym spotkaniu.  Kto wsłuchał się w jego mowę, melodię, zrozumiał, co to znaczy, gdy Miłosz sam o sobie mówił: „ Gente  Lituanus, natonie Polonus”.

Następnie odczytane zostały wiersze w moim wyborze, którego klucz stanowiło przekonanie, że tytuły jakby znane, coś się obiło o uszy, ale czy faktycznie znane? /„Znacie? To posłuchajcie”, jak mówił Fredrowski pan Jowialski/.

Zbiór zawierał wiersze z wielu  lat i różnorodne tematycznie i artystycznie: „ Furtka” oraz odczytane przez najmłodszą uczestniczę spotkania wiersze „Droga” i „ Ojciec objaśnia”, a potem kolejno: „ Który skrzywdziłeś…”, „One”/ Feministkom/, „Campo di Fiori”, „Ballada” / J. Andrzejewskiemu/, „Miłość”, „Flet szczurołapa” oraz fragmenty prozy „z księgi mądrości”, jaką na pewno jest  „Piesek przydrożny”: „ Wzór” i „Prawo ziemi”. Niewiele, ale wystarczająco, by zaciekawić i zachęcić do samodzielnego czytania poezji i prozy noblisty, by nastąpiła chwila zastanowienia i zadumy. Tylko czytanie tekstów poety, a niekoniecznie  wszystkich i wszelkiej maści tekstów o nim, pozwoli nie tylko poznać twórczość tego wielkiego Polaka, ale zrozumieć, że chyba nadal rolą poety jest czasami / m.in./ wytykanie narodowych wad, a nie tylko opiewanie piękna tej ziemi i jej mieszkańców.   Kto czyta Miłosza uważnie, dostrzeże również piękno słowa, strofy, bogactwo tematów, ale też to, że obce mu były nacjonalizm, ksenofobia, a bliskie miłość, tolerancja, wrażliwość, które można poczuć, dotknąć, ale tylko wtedy, gdy się czyta. Zatem czytajmy Miłosza nie tylko okazjonalnie, ale na co dzień, czerpiąc jak ze skarbnicy piękna i mądrości.

Za zgodą wszystkich obecnych na tym spotkaniu klubowiczek, /kobiety górą nie tylko w czytaniu/, Czesławowi Miłoszowi jesienią poświęcimy jeszcze jedno spotkanie, na które już gorąco zapraszamy z własnym wyborem jego wierszy/prozy.

Ewelina Roszman /moderatorka DKK w PiMBP

w Wejherowie/

Galeria